Rozdział 4

***Perspektywa Lily***

 Wszystko w tym dniu było dla mnie trudne.

Jak mogłam tak postąpić?

Całując się z Luke'yem nie miałam pojęcia co wyprawiam. Powinnam poznać go bardziej zanim przeszliśmy do takiego czegoś.

 Jestem idiotką. Ten człowiek tak naprawdę nawet mnie nie interesuje, a Beau ostrzegał mnie, żebym trzymała się od niego z daleka.

Ale dlaczego?

Ukrywa coś?

Od dwudziestu minut chodzę i szukam Beau' ego. Bez skutku, po nim i po samochodzie ślad zaginął. Zostawił mnie tu samą, bez w miarę szybkiej  możliwości powrotu do domu. Super. Wracam do salonu połączonego z kuchnią, gdzie siedzi grupka ludzi grających w butelkę. Siadam naprzeciwko nich na jednym z krzeseł przy wyspie kuchennej i opieram głowę na swojej ręce. Kręcę telefonem, gdy przysiada się do mnie chłopak.

-Cześć, ślicznotko- mówi pijanym głosem.

Nie odpowiadam. Jeszcze brakuje mi do szczęścia, żebym wplątywała się w rozmowę z nietrzeźwym facetem. 

-Dlaczego jesteś taka cicha? Może trzeba Cię rozruszać, abyś zaczęła mówić?- łapie mnie i próbuje zaciągnąć w inne miejsce. 

-Błagam, puść mnie- zaczynam krzyczeć i się wiercić.

-Pokaże Ci coś fajnego, chodź. Nie pożałujesz- syczy, pogłębiając siłę.

-Nie, nie chcę.

-Zostaw ją, zjebie- nagle znajomy głos chłopaka się pojawia, a zaraz po nim dostrzegam jego sylwetkę. To Luke.

-Myślisz, że mnie od tego powstrzymasz?- zaczyna się śmiać, ale nadal mnie trzyma.

-Ja to po prostu wiem- przybliża się.

Chłopak mnie puszcza i stają twarzą w twarz. Luke wymierza cios nieznajomemu, a natychmiast upada na podłogę. Zniża się do niego i zadaje kolejne uderzenia przeciwnikowi, powodując, że krew zaczyna coraz mocniej cieknąć z jego głowy. 

-Luke, zabijesz go!- powstrzymuję go.

Zadaje mu kolejny cios i wstaje, jak gdyby nic.

-Wszystko w porządku? 

-Jest okej. Dziękuję za pomoc. Nie wiem co by się stało, gdybyś się nie pojawił- odpowiadam

-Szczerze mówiąc to myślałem, że już stąd pojechałaś.

-Ta, bo miałam- mówię opierając się o ścianę.

-Czyżby Twój chłoptaś Cię zostawił?- pyta rozbawiony

 

-Nie zostawił- kłamię. 

-To gdzie teraz jest?- pyta rozglądając się po pomieszczeniu, a zaraz po tym dodaję.

-Nie musisz kłamać, bo przede mną nic nie ukryjesz. Beau raczej już do Ciebie dzisiaj nie wróci.  

-Super. Tym razem serio już sobie pójdę. Na razie.- żegnam się i zaczynam iść w stronę wyjścia.

Nie mam ochoty przebywać z tym człowiekiem. Nic nie robi, a działa mi na nerwy. 

Godzina dwudziesta trzecia, a ja nadal nie dotarłam do domu. Po moim godzinnym spacerze nogi mi odpadają.  Najchętniej usiadłabym teraz na chodniku i czekała na jakiekolwiek zbawienie.

Czy ja w ogóle dotrę do celu?

Gdy naprawdę chcę się poddać zatrzymuje się obok mnie znajome mi BMW, opuszcza szybę, a zza niej wyłania się Luke.

-Podwieźć gdzieś Panią?

-Nie wsiadam do aut nieznajomych. 

-Okej, tylko chciałem pomóc, ale jeśli chcesz to możesz iść dalej i się męczyć- powoli mnie przyśpiesza.

-Ej!- wołam.

Staje.

-Zmieniłaś zdanie?

-Tak, proszę.. Podwieziesz mnie?

-Wsiadaj, mała- rozkazuje.

-Tylko nie mała- warczę i mierzę go wzrokiem.

-Dobra, dobra. Żartuję sobie tylko- unosi ręce do góry.

Zapinam pasy po czym ruszamy.

-Musisz mnie zawieźć na...- nie pozwala mi dokończyć. 

-Wiem gdzie mieszkasz.

Skąd on wie? 

Śledzi mnie? 

-Skąd znasz Beau' ego? 

-Aż tak bardzo Cię interesuje?

-Chciałabym znać odpowiedź.

-Zapytaj się go. Ja nie mam ochoty o nim gadać. Jak dla mnie to skończony idiota. 

-Co z nim nie tak?- pytam kolejny raz.

-Czego nie zrozumiałaś jak powiedziałem, że nie chcę o nim gadać? Jesteś taka głupia?

-Zatrzymaj się- rozkazuję, a on przyśpiesza.

-Luke, zatrzymaj się!- powtarzam.

-Nie. Zaraz i tak będziemy w domu.

-Jak nie zwolnisz to będziemy w szpitalu, a nie w domu. Opanuj się!- syczę.

Po moich słowach zwalnia.

-Jesteś idiotą. 

-No patrz, a Ty idiotką.

W końcu jesteśmy na miejscu i mogę uwolnić się od tego bezmyślnego debila.

Natychmiast wysiadam i trzaskam drzwiami, biegnąc przez trawę do domu. 

Ciężki dzień za mną.

_____________________________________________

Hejo! Nareszcie mogę Wam przedstawić 4 rozdział :) Mam nadzieję, że go docenicie. Jest według mnie trochę krótki. Proszę o opinię w komentarzach! :* 

Kolejny rozdział może pojawić się niebawem. Oczywiście nic nie obiecuję, ale mam nadzieję, że tak będzie :D Do napisania, kochani! :*

KOMENTUJESZ= MOTYWUJESZ